Η πλέον γνωστή εκπαιδευτική τεχνική που έρχεται στο μυαλό του αναγνώστη όταν σκέφτεται τη διδασκαλία είναι η τεχνική της «εισήγησης». Η εικόνα του καθηγητή που στέκεται μπροστά σε μια τάξη και μιλάει, πολλές φορές μάλιστα μονοπωλώντας τον περισσότερο χρόνο του μαθήματος, αποτελεί κυρίαρχη εμπειρία για όσους από τους αναγνώστες πέρασαν ως μαθητές από όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Είναι ενδεικτικό ότι σε πολλούς οργανισμούς εκπαίδευσης, και ιδιαίτερα σε οργανισμούς εκπαίδευσης ενηλίκων, οι διδάσκοντες αποκαλούνται «εισηγητές».
Σε πολλές εμπειρικές έρευνες αλλά και σε βιβλιογραφικές αναφορές (Μπούσιου 2003, Κόκκος 2003) για την εισήγηση χρησιμοποιείται ο όρος «μονόλογος», υποδεικνύοντας ακριβώς τον σημαντικό ρόλο του καθηγητή – δασκάλου στον προσδιορισμό και την υλοποίηση του μαθήματος. Σε περιπτώσεις που η εισήγηση χρησιμοποιείται ως τεχνική διδασκαλίας και εφόσον ο καθηγητής διαθέτει εξαιρετικές ...
ικανότητες παρουσίασης ή μια χαρισματική προσωπικότητα, τότε οι μαθητές ή φοιτητές είναι σίγουρο ότι θα απολαύσουν μια χρήσιμη και εμπνευσμένη διδακτική εμπειρία. Σίγουρα όμως δεν έχουν όλοι οι καθηγητές τις ίδιες ικανότητες ούτε μπορούν να διδάσκουν μέσω εισήγησης επιτυγχάνοντας πάντοτε υψηλά επίπεδα απόδοσης.
«Καλός καθηγητής -καλός ομιλητής, κακός καθηγητής -βαρετή διάλεξη»
Εάν ανατρέξει κανείς στα μαθητικά του χρόνια και ιδιαίτερα στο Λύκειο θα συνειδητοποιήσει ότι κατηγοριοποιούσε τους καθηγητές σε «καλούς» και «κακούς» ανάλογα με το μάθημα που έκαναν και την αυστηρότητα που επεδείκνυαν στο κομμάτι της αξιολόγησης του μαθήματος. Χωρίς να χρειαστεί κανείς να επικαλεστεί κανείς έρευνες και μελέτες, είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία των μαθητών αποδεχόταν και εκτιμούσε περισσότερο έναν καθηγητή που μπορεί να ήταν αυστηρός στην αξιολόγηση και στις απαιτήσεις του αλλά πολύ καλός στην «παράδοση» του μαθήματος, παρά έναν καθηγητή ο οποίος ήταν ελαστικός στην βαθμολογία του για να καλύψει την ανεπάρκειά του ή την έλλειψη διάθεσης και το κακό –βαρετό μάθημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου