Στη σημερινή μου ανάρτηση θα θίξω για πολλοστή φορά έναν από τους πολλούς παραλογισμούς που διακρίνουν το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Όπως είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, μία από τις ειδικότητες που αντιμετωπίζει σε μέγιστο βαθμό πρόβλημα υπεραριθμίας στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι η ειδικότητα των πληροφορικών ΠΕ19-20.
Γιατί όμως εμφανίζεται αυτό το πρόβλημα;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τη δεκαετία του '90, όταν η πληροφορική εισήχθη για πρώτη φορά στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, οι απόφοιτοι σχετικών σχολών ήταν ελάχιστοι, με αποτέλεσμα να διορίζονται ως πληροφορικοί ή πιο σωστά να κάνουν μετάταξη στον κλάδο της πληροφορικής εκπαιδευτικοί κάθε ειδικότητας (π.χ. γυμναστές, μαθηματικοί, φιλόλογοι, φυσικοί κ.ά) που με επιμόρφωση 100-300 ωρών αποκτούσαν την ειδικότητα του πληροφορικού.
Αν συνυπολογίσουμε την απαίτηση που υπήρχε για όσους ήταν απόφοιτοι τμημάτων πληροφορικής να έχουν περάσει ΣΕΛΕΤΕ, καταλαβαίνουμε ότι εξ αρχής το ζήτημα της πληροφορικής στην εκπαίδευση ξεκίνησε στραβά.
Στην πορεία των χρόνων, με τη ραγδαία "παραγωγή" πληροφορικών από τα Ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ και την άρση του περιορισμού της ΣΕΛΕΤΕ, τα σχολεία άρχισαν να αποκτούν καθηγητές πληροφορικής που ήταν απόφοιτοι σχετικών τμημάτων...
Με την τεχνική εκπαίδευση σε άνθιση (ΤΕΛ, ΤΕΕ, Πολυκλαδικά Λύκεια κ.λπ), τα νέα προγράμματα σπουδών, την πληροφορική υστέρηση της χώρας κ.λπ. οι διορισμοί καθηγητών πληροφορικής εμφάνιζαν μεγάλα ποσοστά.
Η σταδιακή απαξίωση της τεχνικής εκπαίδευσης, η αλλαγή των ΤΕΕ σε ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ όπου μειώθηκαν οι ώρες των ειδικοτήτων (άρα και της πληροφορικής) και αυξήθηκαν οι ώρες των μαθημάτων γενικής παιδείας, η κατάργηση της πληροφορικής στην Α' λυκείου, η αντιμετώπιση της πληροφορικής στο σχολείο ως "αναγκαίο κακό" και η "ώρα του παιδιού" από πλευράς του υπουργείου παιδείας, είχαν ως αποτέλεσμα να περιοριστούν συντριπτικά οι απαιτούμενες ώρες πληροφορικής από τα ωρολόγια προγράμματα και κατά συνέπεια να "περισσεύουν" οι αντίστοιχοι καθηγητές πληροφορικής.
Η αντίστοιχη δε αύξηση των ωρών στα μαθήματα γενικής παιδείας είχε ως αποτέλεσμα να μην επαρκούν οι αντίστοιχοι καθηγητές (φιλόλογοι, μαθηματικοί, φυσικοί κ.λπ.) με αποτέλεσμα να διορίζονται αθρόα τόσο μόνιμοι όσο και αναπληρωτές.
Το Ελληνικό δηλαδή εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από τις προτάσεις των "φωστήρων" του υπουργείου παιδείας "κατάφερε" να δημιουργήσει πλεόνασμα προσωπικού σε κάποιες ειδικότητες και ταυτόχρονα έλλειμμα σε κάποιες άλλες.
Αυτό πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε όλοι ότι πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία, ενώ οι υπεύθυνοι για το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να αποτελέσουν σημείο αναφοράς στα παγκόσμια εκπαιδευτικά χρονικά.
Βέβαια, για την αντιμετώπιση του προβλήματος βρέθηκε λύση!
Η εφαρμογή της πληροφορικής από την Α' Δημοτικού (σε πρώτη φάση) γιατί είναι πολύ πιθανό να δούμε να προτείνεται και να εφαρμόζεται η πληροφορική και στους παιδικούς σταθμούς σε λίγο. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι είναι περισσότερο αποδοτικό από εκπαιδευτικής άποψης να εφαρμοστεί η πληροφορική από την Α' δημοτικού (άραγε πόσοι γονείς νιώθουν ωραία βλέποντας το παιδί του να καθηλώνεται στην οθόνη του Η/Υ από τα 6 χρόνια του) από το να αποκτήσουν πληροφορική παιδεία οι μαθητές των γυμνασίων και ιδίως των λυκείων που βρίσκονται χαμένοi κάπου μεταξύ facebook και Youtube.
Θεωρήθηκε δηλαδή ότι στο "ψηφιακό σχολείο" θα πρέπει η πληροφορική να αποτελεί μάθημα επιλογής στο Λύκειο (με το νέο πρόγραμμα σπουδών πληροφορική και βιολογία αποτελούν μαθήματα επιλογής), πάρεργο στο Γυμνάσιο (μία ώρα την εβδομάδα) και κανονικό μάθημα στο Δημοτικό από την Α' δημοτικού.
Δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο.
Υ.Γ. Το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που "αξιοποιεί", "αναγνωρίζει" και "επιβραβεύει" τα στελέχη του, πέτυχε και κάτι ακόμα:
Να με στείλει εξ ανάγκης, όντας καθηγητή πληροφορικής της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με μεταπτυχιακό στην εκπαίδευση ενηλίκων, να διδάξω στο δημοτικό.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ...
.jpg)
