Της Μαρίας Λιακοπούλου
Δρ. Παιδαγωγικής, Διδάσκουσα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
1. Εισαγωγή
Ο εκπαιδευτικός σήμερα καλείται να ασκεί τον παιδαγωγικό και διδακτικό του ρόλο, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται υψηλής ποιότητας εκπαίδευση για όλους τους μαθητές. Η αποτελεσματικότητα των εκπαιδευτικών είναι ένα θέμα που ερευνάται συστηματικά τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια. Παρά την ποικιλία των όρων τελικό ζητούμενο είναι μια διαρκώς διαμορφούμενη ‘ειδημοσύνη’ (adaptive expertise) των εκπαιδευτικών, η οποία συνίσταται στην αποτελεσματικότητα και στην καινοτομία. Ειδικότερα, ο ‘ειδήμων’ εκπαιδευτικός αφενός φέρει αποτελεσματικά εις πέρας τα καθήκοντα που αναλαμβάνει αξιοποιώντας τον γνωστικό του οπλισμό και ενεργοποιώντας κατά περίπτωση κατάλληλες πρακτικές και αφετέρου υπερβαίνει τις υπάρχουσες πρακτικές, αξιολογεί και επαναπροσδιορίζει τη δράση του διαρκώς, βρίσκεται σε μια πορεία στοχασμού για τη βελτίωση του έργου του (Hammerness, et al. 2005: 359). Συνεπώς, για τη διασφάλιση της ειδημοσύνης των εκπαιδευτικών προϋποτίθενται πολλαπλά εφόδια, αλλά και η καλλιέργεια της ικανότητάς τους να αναλύουν και να στοχάζονται πάνω στο φαινόμενο της διδασκαλίας και μάθησης, και κυρίως πάνω στη δική τους παιδαγωγική και διδακτική δράση (βλ. σχετικά Schön, 1983 ̇ Feiman- Nemser, 1990 ̇ Zeichner & Liston, 1996). Ένα ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι «Ποιες διαδικασίες και πρακτικές σε επίπεδο εκπαίδευσης εκπαιδευτικών θα μπορούσαν να συμβάλουν στη διαμόρφωση στοχαζόμενων εκπαιδευτικών, εκπαιδευτικών που μπορούν να συνδέουν τη θεωρία με την πράξη και να προβαίνουν στις καταλληλότερες επιλογές ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα η διδακτική διαδικασία;»
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο...
πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου