Όπως είδαμε, ο Merton στην προσπάθειά του να αναλύσει το ήθος της επιστήμης τοποθετούσε την καθολικότητα σαν την πρώτη από τις τέσσερις ιδανικές νόρμες ή κανόνες της επιστήμης, που όφειλαν να διέπουν τη συμπεριφορά των επιστημόνων. Πιο συγκεκριμένα, όριζε και κατανοούσε την επιστημονική καθολικότητα κατά δυο έννοιες. Αφενός, ο επιστημονικός λόγος πρέπει να κρίνεται και να αξιολογείται με απρόσωπα κι αντικειμενικά κριτήρια και δεν πρέπει να επηρεάζεται από οποιαδήποτε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των επιστημόνων. Αφετέρου, η επιστημονική καριέρα πρέπει να είναι “ανοικτή στο ταλέντο,” δηλαδή, όλοι πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες για την επιστημονική επιτυχία κι η αξιολόγηση πρέπει να βασίζεται μόνο στην ποιότητα της εκτέλεσης ρόλων (δηλαδή, της επιστημονικής παραγωγικότητας). Ουσιαστικά ο Merton έβλεπε την δράση αυτών των κανόνων σαν μια λειτουργική απαίτηση για την πρόοδο της επιστήμης. Γιατί ο Merton πίστευε πως αν προσωπικές ιδιαιτερότητες ή προδιαθέσεις επηρέαζαν την αξιολόγηση των νέων συνεισφορών, τότε η επιστήμη θα εμποδιζόταν και θα καθυστερούσε να αναπτυχθεί
...
...
Όπως θα δούμε στη συνέχεια, πολύ συχνά, είναι κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τρόπου με τον οποίον λειτουργεί η επιστήμη, τα οποία προσδίδουν την κοινωνική αίγλη των επιστημόνων. Επομένως, ενώ μπορεί η αρχή της καθολικότητας της επιστήμης να ακούγεται ευχάριστα σαν μια διακήρυξη ισότητας και δημοκρατικού δυναμισμού, αρχών που πρέπει να περιβάλλουν τους επιστημονικούς θεσμούς, δεν είναι η καθολικότητα, αλλά κάποιες ιδιαιτερότητες, οι παράγοντες που σε τελευταία ανάλυση κρίνουν την αξία της επιστήμης...
Για να διαβάσετε την πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά του καθηγητή Μωυσή Μπουντουρίδη, πατήστε εδώ
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ...
