Είναι δυστυχώς γεγονός, ότι η διδασκαλία της Πληροφορικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί στην ουσία μια εκπαιδευτική δραστηριότητα δεύτερης διαλογής για το επίσημο κράτος.
Τη στιγμή που γίνεται λόγος για την "κοινωνία της πληροφορίας", την "ψηφιακή σύγκλιση", την "άρση του ψηφιακού αναλφαβητισμού", το "ηλεκτρονικό σχολείο" και διάφορα άλλα τέτοια βαρύγδουπα και εύηχα, η πληροφορική στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί ένα μέσο για να γεμίσουν οι ώρες στο ωρολόγιο πρόγραμμα.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι η πληροφορική διδάσκεται για ΜΙΑ (1) ΟΛΟΚΛΗΡΗ ώρα στις τρεις τάξεις του γυμνασίου και ως μάθημα επιλογής 2 ωρών στο λύκειο εκτός από την "ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον" που ως πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα διδάσκεται για 2 ολόκληρες την εβδομάδα στην τεχνολογική κατεύθυνση.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και την πλήρη συρρίκνωση των μαθημάτων πληροφορικής στα...
πρώην ΤΕΕ που με το νόμο της κας. Γιαννάκου έγιναν ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ με αποτέλεσμα την αύξηση των ωρών στα μαθήματα γενικής παιδείας και τον επακόλουθο περιορισμό των μαθημάτων ειδικότητας.
Είναι επομένως προφανές ότι σε πλήρη αντιδιαστολή με ότι συμβαίνει σε ΟΛΕΣ τις προηγμένες χώρες του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου, στην Ελλάδα το μάθημα που θα έπρεπε να αποτελεί αιχμή στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι στην ουσία στα αζήτητα.
Για την κατάσταση αυτή που επικρατεί έχουν φυσικά και τις ευθύνες τους οι επαγγελματίες του χώρου της πληροφορικής που εγκλωβισμένοι σε μικροσκοπιμότητες και κοντόφθαλμες θεωρήσεις του χώρου της πληροφορικής δεν έχουν καταφέρει ακόμα να ιδρύσουν ένα επιμελητήριο πληροφορικής που θα εκφράζει συνολικά τα συμφέροντα του κλάδου.
Από τη μια έχουμε το κράτος που ως γνωστό αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις εδώ και δεκαετίες και το οποίο δέχεται ανήμπορο να αντιδράσει τις πιέσεις των οργανωμένων ενώσεων και συλλόγων (ένωση Ελλήνων φυσικών, μαθηματική εταιρεία κ.α.) και από την άλλη την ανικανότητα των πληροφορικών να εκφραστούν ενιαία και συλλογικά για το συμφέρον του κλάδου τους.
Δεν είναι επομένως δύσκολο να αιτιολογηθεί γιατί η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή αναφορικά με τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο γιατί στην Ελλάδα η πληροφορική στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί πάρεργο και όχι ουσιαστική εκπαιδευτική διαδικασία.
Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα γίνουν και στην Ελλάδα τα αυτονόητα.
Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα ακολουθήσει και το Ελληνικό Εκπαιδευτικό σύστημα με χρονική υστέρηση κάποιων δεκαετιών αυτό που σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο θεωρείται φυσικό και αναγκαίο.
edu4adults
