Πρόλογος
Ένα πρωινό, πριν λίγο καιρό ξεκίνησα όπως κάθε µέρα να πάω στο κέντρο εκπαίδευσης (Εστία) όπου εργάζοµαι µε άτοµα µε νοητική υστέρηση. Ήταν µια βροχερή µέρα και ακολούθησα το δρόµο που έπαιρνα συνήθως. Η κίνηση ήταν αφόρητη και αυτό µε έκανε να σκεφθώ ότι ίσως θα έπρεπε να ακολουθήσω µια εναλλακτική διαδροµή που προ καιρού ακολούθησα τυχαία και που διαπίστωσα ότι ήταν συντοµότερη. Ενώ σκεφτόµουν αυτή τη διαδροµή, είδα ένα από τους εκπαιδευόµενούς µας (ας τον πούµε Κώστα), να περιµένει στη στάση του λεωφορείου. Το λεωφορείο είχε αργήσει, έβρεχε πολύ και εκείνος ήταν βρεµµένος ως το κόκκαλο. Σταµάτησα για να τον πάρω αλλά επέµενε να περιµένει το λεωφορείο. Αυτή η διαδροµή γινόταν για εκείνον στερεοτυπικά κάθε µέρα (έτσι όπως τον είχε µάθει η οικογένειά του και ο εκπαιδευτής του στο πρόγραµµα κυκλοφοριακής αγωγής). Ήταν γι αυτόν ρουτίνα χρόνια τώρα. Σκέφτηκα να του προτείνω να πάρει κάποιο άλλο λεωφορείο και να ακολουθήσει κάποια εναλλακτική κι αυτός διαδροµή, όµως σκέφτηκα πως αυτό θα τον οδηγήσει στο να χαθεί….
Προχώρησα σκεπτόµενος το Κώστα και στο πώς θα έπρεπε να σχεδιαστεί ένα πρόγραµµα για να µάθει να χρησιµοποιεί και άλλα λεωφορεία και άλλες διαδροµές. Έπρεπε και πάλι η οικογένεια και ο εκπαιδευτής να του µαθουν τη νέα διαδροµή. ∆ε γινόταν απλά να του δώσουν κάποια οδηγία ή έστω κάποιες γραπτές οδηγίες που να ακολουθεί σε περιπτώσεις βροχής. Έπρεπε να βγουν και πάλι στο δρόµο µαζί του, να σχεδιάσουν βήµα - βήµα τη νέα διαδροµή να τη δοκιµάσουν µαζί, να αξιολογήσουν και να επανασχεδιάσουν. Ήταν η µόνη λύση σκέφτηκα. Είχα φτάσει πια στην Εστία, είχα αργήσει αλλά µέσα µου είχα λύσει όλους εκείνους τους προβληµατισµούς για τις διαφορές της άτυπης, της τυπικής και της µη τυπικής εκπαίδευσης.
Για να διαβάσετε ολόκληρο τον οδηγό του Βασίλη Κασιμάτη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου