τις 14/5/2013 οι γενικές συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ αψηφώντας την κατασκευασμένη "λαϊκή κατακραυγή" και την πολιτική επιστράτευση (για λόγους δημόσιας υγείας !!!) αποφάσισαν σε συντριπτική πλειοψηφία να προκηρύξουν απεργία για την Παρασκευή 17/5/2013 πρώτη ημέρα των Πανελλαδικών εξετάσεων, διεκδικώντας το δικαίωμα των εκπαιδευτικών στην αξιοπρέπεια. Πριν να σπεύσουν οι γνωστοί καλοθελητές να με αναθεματίσουν, τους προκαλώ να διαβάσουν την προηγούμενη ανάρτησή μου εδώ .
Σήμερα (εχθές) 16/5/2013 η διοίκηση της ΟΛΜΕ αλλά και οι 50 και πλέον πρόεδροι τοπικών ΕΛΜΕ, θεώρησαν ότι η απόφαση των γενικών συνελεύσεων των καθηγητών θα έπρεπε να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων αποφασίζοντας αναστολή της απεργίας. Εξάλλου ποιοι είναι οι καθηγητές που θα αποφασίσουν και θα μας αναγκάσουν να τηρήσουμε τη βούλησή τους. Εμείς ως "συνδικαλιστές" έχουμε συνηθίσει να αποφασίζουμε μεταξύ μας και να επικαλούμαστε το σύνολο μόνο όταν μας βολεύει. Τι κι αν στις γενικές συνελεύσεις προσήλθαν συνολικά (μετά από δεκαετίες) χιλιάδες μέλη για να δηλώσουν τη βούλησή τους; Εμείς έχουμε συνηθίσει να εκφράζουμε το σύνολο εν τη απουσία του. Η μαζική προσέλευση μας χαλάει το κατεστημένο. Μας χαλάει τη δουλειά. Μας αναγκάζει να έρθουμε σε σύγκρουση με τα συμφέροντα που έχουμε συνηθίσει να εξυπηρετούμε.
Ας γράψουμε λοιπόν την απόφαση ...
των χιλιάδων συναδέλφων μας στα παλιά μας τα παπούτσια, έτσι ώστε στην επόμενη γενική συνέλευση μη βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να έχουμε ένα μεγάλο ακροατήριο και δε μπορέσουμε να περάσουμε τις προαποφασισμένες προτάσεις μας.
Ας προκαλέσουμε αηδία, απέχθεια και απογοήτευση για το συνδικαλιστικό κίνημα, προκειμένου να μην έχουμε ξανά την ατυχία να αντιμετωπίσουμε τη μαζική συμμετοχή και την έκφραση διαφορετικών από τις δικές μας απόψεων.
Το τρίπτυχο εξουσία-ΜΜΕ-συνδικαλισμός λειτούργησε για άλλη μία φορά άψογα, θέτοντας στο περιθώριο τον εργαζόμενο που βάλλεται πανταχόθεν. Εάν η ΟΛΜΕ και στη συνέχεια η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ είχαν την τόλμη να συμπαρασταθούν στους καθηγητές προκηρύσσοντας 24-ωρη απεργία την Παρασκευή υπήρχε ο κίνδυνος να συνταχθεί με τους καθηγητές η υπόλοιπη κοινωνία προκαλώντας μία θύελλα που δε θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από καμία κυβέρνηση και από καμία πολιτική ή μη επιστράτευση.
Υπήρχε ο κίνδυνος η απεργία των καθηγητών να δώσει την ευκαιρία να σπάσει ο "κοινωνικός αυτοματισμός" εκθέτοντας όλα αυτά τα παπαγαλάκια που όλες αυτές τις μέρες έβγαλαν όλο το μένος τους εναντίον των εκπαιδευτικών εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο κομματικές σκοπιμότητες.
Υπήρχε ο κίνδυνος εάν γίνονταν τελικά η απεργία των εκπαιδευτικών να αποδειχθεί στην πράξη ότι όταν η αντίδραση είναι μαζική, τότε η οποιαδήποτε καθεστωτική νοοτροπία και οι αυταρχικές αποφάσεις γίνονται απλά κουρελόχαρτο.
Υπήρχε ο κίνδυνος να πάψουμε να ακούμε ανοησίες του στυλ "αφού απολύθηκαν 1.500.000 στον ιδιωτικό τομέα ας απολυθούν και μερικές χιλιάδες στο δημόσιο", ή διάφορες άλλες χαιρεκακίες και τιποτένιες απόψεις προϊόντα του "κοινωνικού αυτοματισμού" και αντί αυτών να ακούγαμε επιτέλους το "φτάνει πια" ή "ως εδώ".
Βέβαια, όλα αυτά θα χαλούσαν τη μαγιά. Θα χαλούσαν τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Θα χαλούσαν όλα αυτά που με "κόπο" έκτισε το κάθε σύστημα εξουσίας για δεκαετίες τώρα. Θα έδινε τη δυνατότητα στον κόσμο να αντιδράσει αψηφώντας τις συνέπειες, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι ανίκητο και τετελεσμένο.
Οι απλοί εκπαιδευτικοί έπεσαν θύματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών που εξέθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια και γι' αυτό έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Ο απλός εκπαιδευτικός που δίνει τη ψυχή του στο σχολειό κάθε μέρα και βιώνει την ανασφάλεια, τον εξευτελισμό και τη χλεύη της κοινωνίας θα σκύψει για άλλη μια φορά το κεφάλι όπως έχουν κάνει μέχρι σήμερα όλοι οι Έλληνες.
Μέχρι να καταλάβει ότι δεν υπάρχουν Μεσσίες και ότι η ζωή του εξαρτάται από τις δικές του αποφάσεις και βρίσκεται στα δικά του χέρια, θα ακολουθήσει τη μοίρα όλων των υπολοίπων εργαζομένων. Θα υποκύπτει και θα σκύβει ταπεινωμένος το κεφάλι. Η αντίδρασή του θα περιορίζεται στο να παρακολουθεί Λαζόπουλο και Ράδιο Αρβύλα. Θα αρκείται να περιμένει να κάνουν κάτι οι άλλοι και θα ικανοποιείται με την καταστροφή του διπλανού του. Θα έχει μόνιμα καταγγελτικό λόγο χωρίς προτάσεις και θα κρίνει τι κάνουν οι άλλοι και όχι τι έχει κάνει ο ίδιος για το χάλι του.
Οι καθηγητές πίστεψαν ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Επλανήθησαν πλάνην οικτρά. Το παιχνίδι ήταν χαμένο εξαρχής. Εξουσία-ΜΜΕ-συνδικαλισμός είναι πανίσχυροι.
Τι δεν καταλαβαίνεις ανόητε καθηγητή;
Βασίλης Σωτηρούδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου