Στις μέρες μας, έχω την αίσθηση ότι αρχίζει να εμφανίζεται μία "νέα" κοινωνική τάξη ανθρώπων.
Πρόκειται για εργαζόμενους "μεγάλης" σχετικά ηλικίας, που έχουν μακρά επαγγελματική προϋπηρεσία και οι οποίοι λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν στην αγορά εργασίας έχουν μείνει πρόσφατα άνεργοι.
Είναι οι "νεοάνεργοι μεγάλης ηλικίας" όπως τους ονομάζω και οι οποίοι αρχίζουν να αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι στα τμήματα εκπαίδευσης ενηλίκων...
Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείριση από τον εκπαιδευτή.
Είναι συναισθηματικά φορτισμένοι και διακατέχονται από έντονο στρες και αισθήματα ανασφάλειας και απογοήτευσης.
Εάν αναλογιστούμε για λίγο το πως μπορεί να αισθάνεται κάποιος που χάνει τη δουλειά του μετά από δεκαετίες συνεχόμενης απασχόλησης, όπου έχει κτίσει τη ζωή του και έχει δημιουργήσει τις ανάλογες υποχρεώσεις βασιζόμενος σ' αυτήν την εργασία, μπορούμε να κατανοήσουμε τη συναισθηματική του κατάσταση.
Ο εκπαιδευτής ενηλίκων που θέλει να κάνει τη δουλειά του σωστά και προσδοκά να ανταποκριθεί στο ρόλο του, δε μπορεί να αγνοήσει αυτήν την πραγματικότητα.
Οφείλει να διαχειριστεί τους "νεοάνεργους μεγάλης ηλικίας" με τη δέουσα προσοχή και οφείλει επίσης να προσαρμόσει τη διδασσκαλία του λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες απαιτήσεις του συγκεκριμένου ακροατηρίου.
