ε Πανελλαδική τηλεφωνική έρευνα, χωρίς κάλπη σε δείγμα 1.000 ατόμων, ηλικίας 17 ετών και άνω που διαθέτει το εκλογικό δικαίωμα, την περίοδο 6-16/11/2018 που διενήργησε η εταιρεία Public Issue και την οποία μπορείτε να δείτε εδώ, προέκυψαν ορισμένα πολύ εντυπωσιακά ευρήματα.
Οι Έλληνες εμπιστεύονται το θεσμό του σχολείου περισσότερο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα Πανεπιστήμια, τη Δικαιοσύνη και άλλους θεσμούς. Πιο συγκεκριμένα, ο θεσμός του σχολείου καταλαμβάνει την τρίτη θέση μετά το Στρατό και την Αστυνομία ως θεσμός που εμπιστεύονται περισσότερο οι Έλληνες. Τα αποτέλεσμα αυτό είναι εντυπωσιακό για πολλούς λόγους...
Μολονότι ο θεσμός του σχολείου χάνει 5 μονάδες στο βαθμό εμπιστοσύνης των Ελλήνων πολιτών (από 71% "έπεσε" στο 66%) εντούτοις, εξακολουθεί να καταλαμβάνει την τρίτη θέση στο βαθμό εμπιστοσύνης, πίσω από το Στρατό και την Αστυνομία που αφορούν θεσμούς με άλλη δομή, οργάνωση και επιρροή στην κοινωνία.
Το ακόμα εντυπωσιακότερο όμως είναι, ότι η εμπιστοσύνη στο σχολείο που ουσία αφορά την εμπιστοσύνη που δείχνει η ελληνική κοινωνία στους εκπαιδευτικούς, έρχεται σε αντίθεση με τις συντεταγμένες προσπάθειες που γίνονται διαχρονικά για την απαξίωσή τους. Από ότι φαίνεται "οι χαραμοφάηδες", "οι αργόσχολοι" και οι "ανίκανοι" εκπαιδευτικοί κατορθώνουν να κρατούν ψηλά στη συνείδηση της κοινωνίας το ελληνικό σχολείο. Δε θα πρέπει να παραγνωρίζουμε και το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί ήταν από τις πρώτες επαγγελματικές ομάδες που δέχθηκαν την βίαιη επιδρομή των μνημονίων με πολύ σοβαρές περικοπές στις αποδοχές τους. Περικοπές τέτοιου ύψους που ακόμα και η αξιοπρεπής διαβίωση όταν υπηρετούν εκτός του τόπου κατοικίας τους τίθεται υπό αμφισβήτηση. Τη στιγμή που ακόμη και σήμερα διατηρούνται "ειδικά¨μισθολόγια ή που στα 10 χρόνια των μνημονίων άλλες επαγγελματικές κατηγορίες δεν υπέστησαν την παραμικρή περικοπή στις αποδοχές, οι εκπαιδευτικοί με τα χίλια προβλήματα που αντιμετωπίζουν εξακολουθούν να προσφέρουν υψηλό επίπεδο υπηρεσιών, γεγονός που αναγνωρίζεται από την ελληνική κοινωνία και αποτυπώνεται στην έρευνα.
Επιπλέον, δε θα πρέπει να μας ξεφύγει και η διαχρονική προσπάθεια για την απαξίωση του ρόλου του Έλληνα εκπαιδευτικού. Από διάφορες πλευρές γίνεται μια προσπάθεια για τη στοχοποίηση των εκπαιδευτικών. Οι χαρακτηρισμοί "αργόσχολοι", "χαραμοφάηδες", "κηφήνες" κ.λπ. είναι γνωστοί σε όλους. Ευτυχώς φαίνεται ότι η προσπάθεια αυτή πέφτει τελικά στο κενό.
Οι "αργόσχολοι", "χαραμοφάηδες", "κηφήνες" εκπαιδευτικοί από τον ωρομίσθιο και αναπληρωτή στα ακριτικά νησιά μας, μέχρι και αυτόν που πλησιάζει στη σύνταξη και υπηρετεί δίπλα στο σπίτι του με το καθημερινό τους αγώνα πέτυχαν να έχουν αυτή την υψηλή αναγνώριση. Κάθε μέρα, σε ένα περιβάλλον εργασίας με χίλια προβλήματα, με ένα δαιδαλώδες θεσμικό πλαίσιο, με οικονομικές αποδοχές στραγγαλισμένες καλούνται να διαχειριστούν τη σχολική τάξη στην οποία καθρεπτίζονται όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας. Η αυξημένη ανήλικη παραβατικότητα με όποια μορφή και αν εκδηλώνεται, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρή, αφορά παιδιά που την προηγούμενη και την επόμενη μέρα θα είναι μέσα στις σχολικές τάξεις και τα οποία θα πρέπει μεταξύ όλως των υπολοίπων καθηκόντων τους να διαχειριστούν οι εκπαιδευτικοί. Τα οικογενειακά προβλήματα που μεταφέρουν οι μαθητές στην τάξη γίνονται προβλήματα των εκπαιδευτικών. Το θεσμικό πλαίσιο που αφορά τη δομή και λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος στην ουσία καθιστά τον εκπαιδευτικό εκτελεστικό όργανο. Παρόλα αυτά όμως, τα αποτελέσματα της έρευνας καταδεικνύουν ότι υπάρχει ελπίδα και αυτό είναι το σημαντικότερο.
Ως εκπαιδευτικός δε μπορώ παρά να αισθάνομαι υπερήφανος για τα ευρήματα της έρευνας.
Για τους "καλοπροαίρετους" που ίσως σπεύσουν να πουν τα γνωστά επειδή "βαριέμαι" να λέω τα ίδια και τα ίδια, η απάντησή μου είναι εδώ και πολύ καιρό δημοσιευμένη εδώ
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ...
