Η περικοπή της ωριαίας αποζημίωσης των εκπαιδευτών στα δημόσια ΙΕΚ κατά 20% συνολικά από 1-6-2010 (δείτε αναλυτικά τις αμοιβές εδώ) έχει ως αποτέλεσμα η αμοιβή για έναν απόφοιτο πανεπιστημίου 4-ετους φοίτησης να ανέρχεται πλέον στα 10 ευρώ περίπου καθαρά την ώρα.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα τι επίπεδο εκπαιδευτικών υπηρεσιών μπορούμε να περιμένουμε από εκπαιδευτές που λαμβάνουν τέτοιες αμοιβές;
Στην παραπάνω νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στα δημόσια ΙΕΚ, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι οι εκπαιδευτές που διδάσκουν παράγουν μόνοι τους το εκπαιδευτικό υλικό, δεδομένο ότι δεν υπάρχουν βιβλία που να διατίθενται από τα δημόσια ΙΕΚ, ενώ...
η πληρωμή τους για τις ώρες που δίδαξαν αγγίζει τα δύο έτη.
Το γεγονός ότι θα κατατεθούν εκατοντάδες αιτήσεις από υποψήφιους εκπαιδευτές στα δημόσια ΙΕΚ δεν αποτελεί αντίλογο, καθώς αυτό που οφείλουμε να εξετάσουμε και να παρακολουθήσουμε δεν είναι πόσοι εκπαιδευτές κάνουν αιτήσεις, αλλά τι επίπεδο εκπαίδευσης θα παρέχουν.
Οι λόγοι για τους οποίους θα συρρεύσουν υποψήφιοι είναι γνωστοί. Ανεργία, προϋπηρεσία, συμπλήρωση εισοδήματος, κάλυψη κενού χρόνου κ.λ.π.
Ανεξάρτητα από τον λόγο που έχει ο κάθε ένας υποψήφιος εκπαιδευτής, πόσο πρόθυμος θα είναι να προσφέρει τις γνώσεις τους στους καταρτιζόμενους για δέκα ευρώ την ώρα τα οποία θα εισπράξει μετά από δύο σχεδόν χρόνια;
Είναι προφανές ότι εάν θέλουμε να μιλάμε για παιδεία υψηλών προδιαγραφών, τότε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως είναι αδύνατο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο με κακοπληρωμένους εκπαιδευτές.
Είναι επίσης αδύνατο να επιτύχουμε παιδεία υψηλών προδιαγραφών εάν δε λυθούν και χίλια δυο άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα δημόσια ΙΕΚ όπως το στεγαστικό, ο εξοπλισμός κλπ.
Η κατάργηση στην ουσία του ΟΕΕΚ και η υπαγωγή των δημοσίων ΙΕΚ στη Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης μένει να αποδειχθεί εάν θα αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η κατάργηση του Οργανισμού Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης δεν αποτελεί ευοίωνη προοπτική για τα δημόσια ΙΕΚ.
Η συγχώνευση δημοσίων οργανισμών είναι αδιαμφισβήτητα μια πιεστική αναγκαιότητα και οφείλει να γίνει πράξη.
Από την άλλη μεριά όμως, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η παιδεία αποτελεί έναν από πλέον ευαίσθητους τομείς της κοινωνίας και πως η επένδυση στη μόρφωση είναι από τις πιο αποδοτικές επενδύσεις που μπορεί να κάνει ένα κράτος μεσο-μακροπρόθεσμα.
Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στα δημόσια ΙΕΚ φοιτούν χιλιάδες σπουδαστές, οι οποίοι προσδοκούν το αυτονόητο: Παροχή παιδείας προδιαγραφών.
Όσες χώρες το αντιλήφθηκαν έγκαιρα και επένδυσαν στην παιδεία δρέπουν σήμερα τους καρπούς αυτής της επένδυσης.
Στην Ελλάδα έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να να αντιληφθούμε αυτήν την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
